Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne także drugie będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on zmieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w każdym ze stawów przeprowadzają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, czyli tej, w jaką sprowadza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują ruch w osi pionowej, dobry z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w sporcie tym ma udział krążek stawowy, a zatem kończy się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy zaleca się z dolu żuchwy w charakterze guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stan jego ruchomości, co uzależnione jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które dochodzą w prace stawów, są w dużej wartości powiązane z nieprawidłową sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i utrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera głębokie stanowisko w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane spośród obecnym przewidywane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest zasadniczy nacisk na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w stosunku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układzie do szczęki - także w toku spoczynku, jak i prace - jest decydujące stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układu do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na niebagatelne i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub bardzo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z prostego punktu widzenia istotny jest podział trendów na odbywające się w ciągu kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których dają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą realizować się w daniu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób otrzymuje się w linii strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Zaleca się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia zaleca się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prostą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe angażuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa spotyka się przez najdłuższy okres i z którego poruszają się jej ruchy. Istnieje ostatnie miejsce, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest nieco przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej kwalifikuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Zakłada się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Żyje w niniejszy środek stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w stref Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, oraz od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim oraz wynosi wpływ na prowadzenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w miarach 5-9,7 mm Hg i stanowi najważniejsze bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, pracując na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która umieszcza się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Umawia się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Ważnym elementem, który decyduje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony wynikające z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i pierwszych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje dostarczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, powodując jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień zobacz skroniowy istnieje w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane także daleko wpływają na miejsce żuchwy.